دریا به دیده تر من گریه می کند
آتش زسوز حنجر من گریه می کند

سنگی که می زنند به فرقم زروی بام
بر زخم تازه سر من گریه می کند

از حلقه های سلسله خون می چکد چو اشک
زنجیر هم به پیکر من گریه می کند

ریزد سرشک دیده اکبر به روی نی
اینجا به من برادر من گریه می کند

وقتی زدند خنده اشکم زنان شام
دیدم سه ساله خواهر من گریه می کند

رأس حسین بر همه سر می زند ولی
چون می رسد برابر من گریه می کند

ای اهل شام پای نکوبیید بر زمین
کاینجا ستاده مادر من گریه می کند

تا روز حشر هر که به گل می کند نگاه
بر لاله های پرپر من گریه می کند

زنهای شام هلهله و خنده می کنند
جایی که جد اطهر من گریه می کند

بگذار ظالمانه بخندند شامیان
«میثم» که هست زائر من گریه می کند
حاج غلامرضا سازگار

جمال حق ز سر تا پاست عباس 
به یکتائی قسم یکتاست عباس 

اگرچه زاده ِ ام البنین است 
و لیکن مادرش زهراست عباس 

علم در دست ، مشک آب بر دوش 
که هم سردار هم سقاست عباس 

بنازم غیرت عشق و وفا را 
که عطشان بر لب دریاست عباس 

هنوز از تشنه کامان شرمگین است 
از آن در علقمه تنهاست عباس 

نه در دنیا بود باب الحوائج 
شفیع خلق در عقبا ست عباس 

چه باک از شعله های خشم دوزخ 
که در محشر پناه ماست عباس 

شفیعان چون به محشر روی آرند 
بریده دست او همراه دارند 

خدا داند که از روز ولادت 
امام خویش را می خواست عباس

ادامه شعرها در ادامه مطلب

علی جانم ، علی جانم ، علی جان 

جوانان بنی هاشم بیاید 
علی را بر در خیمه رسانید 

خدا وندا که من طاقت ندارم 
علی را بر در خیمه رسانم 

----
مدینه مادرش چشم انتظار است 
به خیمه عمه اش دل بی قرار است

کجا رفتند و آن رعنا جوانان 
کجا رفتند و آن پاکیزه جانان

----
نباشد مادرش لیلا بیاید 
تماشای قد اکبر نماید 

بگویید عمه اش زینب بیاید 
علی بر در خیمه رساند

ادامه اشعار در ادامه مطلب

در کربلا قحطی آب است 
شش ماه از عطش کباب است 

نمی خوابد دگر این شیر خواره 
دست و پا می زند در گاهواره 

علی جان علی جان جانم علی جان 

از سوز تشنگی خدایا 
پژمرده شد گلهای زهرا 

بسته شد آب و مهریه ی زهرا 
بروی اهل بیت آل طاها 

علی جان علی جان جانم علی جان 

طفلان نموده پیروهن چاک 
افتاده روی خاک نمناک 

نمی خوابد دگر این شیر خواره 
دست و پا میزند در گاهواره 

علی جان علی جان جانم علی جان 

حاج مهدی خرازی 
سروده های خرازی ص 752

مگو آب مگو آب، عمو نیست ،عمو نیست 
ترا چاره علی جان ،بجز تیر عدو نیست 

دگر آب محال است 
برو وقت وصال است 

نشان ده ، نشان ده - به من مشک عمو را 
مپو شان، مپوشان - زمن مشک عمو را 

که من مست وصالم 
پی آب ننالم 

مپو شان، مپوشان- سفیدی گلو را 
بنوشان بنوشان - به من تیر عدو را 

که من مست وصالم 
پی آب ننالم 

بگویید به صیاد - در این فصل پریدن
ندارد تماشا ، سر جوجه بریدن 

خدا ، جوجه کبوتر 
زدستم زده پرپر 

ملائک بیایید ، همه نوحه بخوانید 
علی اصغر مارا ، به فاطمه رسانید

که در دامن مادر 
چو محسن رود آخر

دو صد بار ، دو صد بار -بزن شارگ دل را 
ولیکن، ولیکن - مزن شارگ گل را 

خود آرام بگیرد 
همین گونه بمیرد

علی انسانی

ای امام مهربانم یا رضا

نام تو ورد زبانم یا رضا

حاجت خود را نخواهم از کسی

تا تو هستی میزبانم یا رضا

دست خالی بار سنگین رو سیاه

میهمانم میهمانم یا رضا

پای خدّامت به روی دیده ام

درد زوارت به جانم یا رضا

تو کریم ابن کریم ابن کریم

من گدای آستانم یا رضا

در کنار آستانت بی نیاز

از بهشت جاودانم یا رضا

راز خود ناگفته می دانم توئی

واقف از درد نهانم یا رضا

گر چه از هر خار راهه خارتر

زائر این بوستانم یا رضا

تو بهار باغ دلهائی و من

کمتر از برگ خزانم یا رضا

چون گدایان سمج از دست تو

حاجتم را می ستانم یا رضا

دست خالی رفتن از دربار تو

نیست هرگز این گمانم یا رضا

جان زهرا گر چه قابل نیستم

لطف خود را ده نشانم یا رضا

خاک پای میثم دار شما

میثم این خاندان یا رضا

(حاج غلامرضا سازگار(میثم

ادامه اشعار در ادامه مطلب

از پرده برون آی دلم غرق تمناست

تقصیر دلم نیست تماشای تو زیباست

در حلقه عشاق ز رحمت گذری کن

تا جلوه حسنت نگرند از چپ و از راست

خون می خورم از هجر ولی با که توان گفت

کاین درد نهان سوز از آن من تنهاست

چون نسیت نظر با منت از شدت رشکم

هر جا گذری اشک من از دیده هویداست

گر مست شده عالمی از جام نگاهت

چشمان تو جامند نم چشم تو صهباست

چشم من دلسوخته سر چشمه خون شد

جانا نظری کن که کنون چاره مداواست

عاری نبود از حرم و دیر و کلیسا

دلدار به هر جاست یقین اهل دل آنجاست

مستانه بگیریم قدح در شب وصلت

مستی ز رخ یار چه جان بخش و دل آراست

وصل ار ندهد دست در این فرقت جان سوز

از بخت چه نالیم که جرم از طرف ماست

ما زنده از آنیم که در بحر تو غرقیم

غواص نشانیم که چشمان تو دریاست

گفتم به خرد یار زما رخ ز چه بنهفت

گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست 

منبع: تکدبد

هر که شد محرم دل در حرم یار بماند

وان که این کار ندانست در انکار بماند

اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن

شکر ایزد که نه در پرده پندار بماند

صوفیان واستدند از گرو می همه رخت

دلق ما بود که در خانه خمار بماند

محتسب شیخ شد و فسق خود از یاد ببرد

قصه ماست که در هر سر بازار بماند

هر می لعل کز آن دست بلورین ستدیم

آب حسرت شد و در چشم گهربار بماند

جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت

جاودان کس نشنیدیم که در کار بماند

گشت بیمار که چون چشم تو گردد نرگس

شیوه تو نشدش حاصل و بیمار بماند

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر

یادگاری که در این گنبد دوار بماند

داشتم دلقی و صد عیب مرا می‌پوشید

خرقه رهن می و مطرب شد و زنار بماند

بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد

که حدیثش همه جا بر در و دیوار بماند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی

شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند